Sessiz Oda

Sana mutlu bir hayat dilerim, sevgilim. Hayatım kan kokan, soğuk bir odada başlamasaydı eğer, seninle birlikte o mutlu sona kavuşmayı ne çok isterdim. Fakat gerçekçi olalım. Kötü bir başlangıç mutlu bir sonun önündeki en büyük engeldir ve kötü bir kaderi değiştirmek koca bir dağı yerinden oynatmaktan zordur.

Ben talihsiz başlangıcımın şahidiyim üstelik. Bu ne kadar zordur, bilir misin? Oysa unutmalıdır insan doğduğu günü ve asla bilmemelidir ne zaman öleceğini.

O günden demirden keskin bir tat kaldı ağzımda. Dünyanın en sessiz odasında bir yas gününe doğmuştum sanki. Şahidim! Ne zaman bir kız çocuğu doğsa böyle mi olur? Susar mı duvarlar bile? O gün annem, o sessiz duvarlara bakıp ağlarken, beni de sütüne hasret bıraktı. Bana bir damla süt vermeyi reddederken –biliyorum artık- hayalinde doğmamış oğlunu emzirdiğini. Bedenimin, ruhumun o hayali oğlanın yerini tutamadığını bildiğim bir dünyada, seninle olamam, sevgilim. Bunca hasretle nasıl mutlu olurum…

Ayşe Seda İzin